Omdat het zoals ik al vreesde verslavend werkt moet ik toch nog even wat kwijt over het programma waar ik al eerder over blogde: Connected.
Ja, ik kijk en ik neem het zelfs op als ik niet kan kijken. Voor mij is dit een bewijs van grote interesse. Het is een half uurtje ontspanning. Ik ervaar mijn eigen spanningen als minstens even groot als de spanningen die ik bij de Connected-dames waarneem. Mijn spanningen zijn voelbaar en gaan niet zo maar weg. De spanningen van de vijf vrouwen ten gevolge van hun 'life, love en work-crisissen' zijn voelbaar (dus goed overgebracht) maar gaan lekker weer weg als het half uur voorbij is. Dat is er zo fijn aan. Over en uit. Klaar en verder. En dat zou ik zo graag ook eens willen van die rare fratsen die in mijn kop zitten en zich daar nestelen alsof er nergens anders op de wereld plaats voor hen is. Misschien is het een kwestie van een camera op mezelf richten en dan de vijand naar buiten lokken. Kom maar op als je durft, dan kom je op tv. Dan ben je nog ergens goed voor. Voor beroemdheid en erkenning door het grote publiek.
Maar mijn camera blijft ongebruikt liggen waar hij ligt. Ik heb andere spotlights nodig die mij omtoveren tot mijn maakbare zelf. Er is nog een ander probleem. Ik moet nog van de spotlights gaan houden. Dat komt eerst en daar zijn de vijf dames mij dan een stapje in voor waardoor ik ze benijd en de kunst van hen zal blijven afkijken totdat ik zelf zover ben: ze geilen alle vijf op de spotlights. En ze hebben daar niet eens lagen make-up bij nodig. Knap dames, blijf knokken. De camera is geduldig. En dat weten jullie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten