Attentie verhuisbericht

Ik ben verhuisd naar een nieuwe bloghonk.
Wie mij wil volgen of gewoon nieuwsgierig is kan naar:
dorevanhalder.wordpress.com
De naam van mijn blog is Writefeud.
Een aantal dingen zijn daar gemakkelijker bijv. volgen en een reactie geven.
Een aantal andere zaken zijn weer moeilijker maar dat is voor mij.

Doré

Boekenweek 2012

Het boek verkeert in zwaar weer. De boekenliefhebber voelt zich in het nauw gedreven want stel dat er ooit, eens, misschien wel binnenkort geen papieren boek meer te koop zal zijn. Kan toch niet! Neem een alcoholist zijn drank af, een verstokt roker zijn sigaret maar blijf van de lezer zijn boeken af.

De schuldige is nu eens niet de in stormachtige tijden verkerende economie maar de digitale hebbeknowhowshowoffwhatsapp trends die juist het tegenovergestelde doen vermoeden van een in een malaise ondergedompelde maatschappij.

Boeken! Zucht.
Wie van ze houdt laat ze nooit vallen. Wie ze altijd al niks vond, haalt opgelucht adem. Ook die bulk kan dan maar beter gedigitaliseerd worden en op minieme partities van chips verdwijnen. Uit het zicht ermee want  boeken verpesten de aanblik van onze minimalistische leefcultuur in de huiskamer. En wie ze in de slaapkamer heeft (uit)gestald doet dit zeker om de lege plek in het tweepersoons bed te camoufleren.

'Beter één boek in de hand, dan tien op de e-reader'. Zo maar een leuze voor het behoud van het boek. Er zijn er nog meer te verzinnen zoals blijkt uit die van John Waters in de illustratie. Dat het boek en lezen nu ook al gepromoot worden via de goedkope truc van de associatie met seks is toch wel beneden peil. Dat doen we toch bij auto's, jachten, vakanties, smartphones, pc's, ja waar eigenlijk niet bij. Is de wereld van het intellect het volgende domein dat aan de beurt is om te worden geseksualiseerd? En wie gaat van deze nieuwe beeldvorming profijt trekken? Alles en iedereen behalve het boek.

Wie van boeken houdt, blijft dat doen. En alle anderen zijn al verloren. Klein kansje dat door het stoere e-readen er een enkele analfabeet, die niet tegelijkertijd digibeet is, gewonnen kan worden voor de zaak.

Gister was het schrikkeldag. Mooie 'once in a while' dag die we gevierd hebben. Appelflappen voor bij de koffie en een boek voor mezelf. Welk?
'Het geluk van de eenzaamheid' van Connie Palmen. Tweedehands, want niet meer te verkrijgen. Misschien als e-book? Niet naar gekeken.

Boldotcommers Tahir en Kinneging

Bij Auw&Wman te gast: Naema Tahir en partner Andreas Kinneging. 
Aanleiding: de column van Tahir in Buitenhof over het weren van onfatsoenlijke televisiejournalisten van het Binnenhof en de hieruit voortgekomen schermutseling tussen Pownedjournalist Rutger Castricum, die verhaal kwam halen bij haar aan huis, en Tahirs partner Kinneging.  

Rutger Castricum staat met cameraman aan de deur van de woning van Tahir. Hij is boos want hij behoort zelf tot de subcategorie afzeikjournalisten, maar houdt zich rustig. Hij wil haar spreken. Een confrontatie tussen Castricum en Tahir wordt het niet. Wel een tussen Castricum en haar partner. En dan staan daar ineens twee hanen tegenover elkaar die wel van een robbertje vechten houden. Dat het hierbij niet bij woorden alleen blijft maar dat ook de handen worden ingezet, ja dat kennen we nog van het schoolplein. Twee jongetjes, ieder in hun kuif gepikt.

Flauw in het kwadraat dat het echtpaar (zijn ze getrouwd?) Kinneging-Tahir niet onder leiding van Auw&Wman aan de publieke tafel wilde plaatsnemen tegenover Castricum. Dat had vast spannende beelden en woorden opgeleverd. Nee, zij kwamen alleen als hun tegenstander werd geweerd. Heldendom ten top.

Kinneging en Tahir zijn boldotcommers. Zij benadrukten dat zij zeer regelmatig de bezorger aan de deur krijgen  met pakketjes vol leesvoer van het sinds kort door Ahold overgenomen Bol.com. Deze mededeling staafde, zo veronderstelden zij wellicht maar de kijker moest zelf zijn conclusie trekken, het bewijs dat men hier te maken had met een stel dat qua kennis, belezenheid, doordachtheid en eruditie niets te wensen over liet. Het was alsof zij met hun boldotcom-confessie uitschreeuwden: "Kijk, aan onze wijsheid hoeft men nog geen seconde te twijfelen want die komt geheel en al uit de boeken."
Een vaker gebruikte tactiek om de tegenstander de overbluffen. Dit lukt misschien nog in de collegezaal waar Kinneging zijn dagelijkse hoogleraarschap slijt maar niet bij Auw&Wman aan tafel.
Tahir en Kinneging hebben zichzelf te kijk gezet als de papegaaien van Nederland die hun uit het hoofd geleerde lesjes uit de boeken van Bol.com op verzoek graag willen verkondigen maar niet in het bijzijn van de treitermedia en ook alleen maar in een select gezelschap.

NB Tahir staat op het punt van bevallen. Aanstaande papa Kinneging schreef ooit - lang voordat het vaderschap voor hem in zicht kwam - in NRC Handelsblad het artikel 'Denk eerst aan je kinderen voordat je jezelf wilt ontplooien' (21/04/'07).
Wij allen, inclusief de treitermedia, gaan nauwlettend in de gaten houden hoe deze man met zijn korte lontje zal omgaan als hij met het gejengel en getreiter van zijn eigen kind te maken krijgt. Hij weet nu wat zijn plek is bij alles wat zich de komende tijd in zijn leven aandient. Children first. Zijn enige verdediging kan nog zijn dat hij zelf kind gebleven is.

Sneuneuzerij

Sneuneus. Sneus. Tweede keus.
Auw&Wman, reus&reus, praten met bewuste kneus.
Vrouw, en ook dat nog, Turks, tis intraveneus.

Zij: in de politiek, voor de PvdA, is er maar één leus.
De beste moet winnen, tis echt, tis heus.
En dat ben ik, want ik ben oh zo serieus.

Mademoiselle, mejuffrouw, mevrouw

Franse 'mademoiselle' verdwijnt

Campagne tegen het gebruik van 'mademoiselle'Mademoiselle: La case en trop

Toegevoegd: woensdag 22 feb 2012, 21:11

De Franse overheid heeft de aanspreektitel 'mademoiselle' voor niet-getrouwde vrouwen laten schrappen uit alle officiële brieven en formulieren. Dat betekent een overwinning voor Franse feministen, die al lange tijd campagne voeren tegen het woord.

Bron: NOS nieuws.

 Mevrouw

‘Ik heb een nieuw vriendinnetje bij het zwemmen.’

   Ook mijn jongste dochter zit sinds kort in de race voor het behalen van haar twee zwemdiploma’s.

   ‘Oh ja, hoe heet ze?’ vraag ik belangstellend.

   ‘Ik weet het niet meer. Haar laatste naam is in ieder geval Mevrouw.’ 

   Eerst moet ik lachen. Niet te hard want dan wordt ik ervan beschuldigd dat ik haar uitlach. Daar is ze nogal gevoelig voor heb ik gemerkt.

   Het wordt tijd haar wat bij te brengen over aanspreektitels, voor- en achternamen. Terwijl ik de auto richting het zwembad loods, hijs ik me weer in mijn geheel uit de mouw geschudde didactische rol. Ondanks dat ik daar vrij goed in ben – aan mij is een onderwijzeres verloren gegaan -, is mijn jongste dochter daar niet van gecharmeerd. Omdat ze achter in het autostoeltje zit, kan ik niet van haar gezicht aflezen hoe groot haar interesse voor het onderwerp is. Ze luistert, dat in ieder geval wel. Dat is het hoogst haalbare. Als ze het echt heel interessant of leuk vindt, volgen er vragen maar die blijven uit. Ik ben al blij dat ik niet weer helemaal voor niets in de ruimte heb zitten lullen.   

   ‘Mevrouw past nog niet voor een klein meisje,’ voeg ik er voor alle duidelijkheid nog aan toe.

   ‘Jij bent een mevrouw,’ merkt ze op.

Hoewel ik al sinds een jaar of vijf - of tien- spontaan door allerlei winkelpersoneel en andere vreemden met mevrouw wordt aangesproken – vooral in het begin een ontnuchterende ervaring kan ik vertellen - klopt dit niet helemaal. Oké, ik onderteken ook met mevrouw onder bepaalde e-mails en onder de ziekteverzuimbrieven van mijn kinderen voor school of noem mezelf zo wel eens door de telefoon, maar telkens als ik dat doe heb ik het gevoel dat ik de boel bedonder. Ik lijd aan een mevrouwenschuldcomplex.

   Een mevrouw ben je pas als je getrouwd bent, of getrouwd geweest en weer gescheiden. Zo heb ik het geleerd. Maar ik heb alleen samengewoond met een man, zonder de voor het mevrouwschap benodigde papieren. Nooit heb ik de ring der ringen aan mijn vinger geschoven gekregen. Dit klinkt dramatischer dan het is want ik was degene die dit waarmerk niet aan mijn vinger wilde hebben. Volgens mij krijg je dikke vingers van zo’n knellende ring. En als ie er eenmaal om zit gaat ie er niet zo maar weer af. Vooral niet omdat de ring niet meegroeit en zijn strakke vorm behoudt in tegenstelling tot het lijf dat zijn vaste vorm in de loop der jaren steeds meer verliest.    

   Officieel ben ik dan ook geen mevrouw maar een mejuffrouw. Het hoge woord is eruit. Mejuffrouw van Halder. Dat ‘mejuffrouw’ roept op de een of andere manier weerstand bij me op. Het vervult met schaamte. Omdat het aanduidt dat je de boot hebt gemist en onvrijwillig vrijgezel bent gebleven. Geen man, geen kinderen, geen eigen huis. Deze gedachten zijn de erfenis uit mijn jeugd. De mejuffrouwen die ik me herinner uit die tijd waren stijve oude vrijsters die nog bij hun ouders inwoonden en door hen verzorgd werden. Waarbij later de rollen zich omdraaiden en de mejuffrouwen de ouders verzorgden. Een zeer onzalig idee voor de meeste vrouwen, en ook voor mij.

   Dan heeft het Engels het beter voor elkaar. Daar heb je naast Mister, Misses ook MS. Niemand hoeft aan de aanspreektitel te zien of je gehuwd bent of ongehuwd. Waarom is het trouwens ongehuwd? Dat maakt van gehuwd zijn meteen de standaard. Vrijgezel. Ook een woord waar een luchtje aan zit als je het mij vraagt.

    In het Engels bestaat een mooie term: given.  Dat lees ik wel eens op sociale mediasites, bij de personalia. Het betekent dat die persoon bezet is, al een geliefde heeft. Weggegeven in het Nederlands. Door wie en aan wie, vraag ik me dan af. En wat is het tegenovergestelde? Not given, ungiven? 

Ook als ik een officiële mevrouw wil worden, moet ik op het internet zijn. Niet meer in een café, bar, sauna, supermarkt, tankstation of in de trein. Nee, in de vergaarbak van datingsites. Daar heb ik ook de vader van mijn dochter leren kennen. In de grote vijver – there is plenty of fish in the sea -  waarin hengels, draad en aas zich in elkaar verknopen om de grootste vis binnen te halen.

    Mijn dochter wil graag een mevrouw worden later. Net zoals ze te kennen geeft: “Als ik later moeder ben wil ik geen kinderen hoor.”  De grotemensenwereld betreedt ze enerzijds via navolging en anderzijds al via een stukje eigen weg. Zoals haar moeder het doet en zoals ze het zelf graag wil. Ze heeft gelukkig nog heel wat jaren om erachter te komen wat het nu precies gaat worden.

Zelf ben ik er ook nog altijd niet uit trouwens. Ik weet niet of ik nog ooit wil trouwen. Als het me overkomt, ja dan is het er gewoon. Maar het is steeds meer dat je ernaar op zoek moet gaan en er moeite voor moet doen. De dingen lopen niet meer op rolletjes maar op stroeve matten lijkt wel. Geen man overboord. Ik hoef niet meer zo nodig. Iemand noemde dit selfdefence. Niet toe willen geven waar je hevig naar verlangt. Zou dat het zijn? En waar verlang ik dan nog meer hevig naar waar ik niet ronduit voor uit durf te komen? Een boom met geld in de tuin, een groot energieneutraal huis met goede zuivere tuingrond erachter, een leven met permanente oppas, een auto die me omgeeft en beschermd tegen de grote boze buitenwereld. Dat zou ik allemaal wel willen als de prijs daar niet zo hoog voor was. Het zou betekenen dat ik mezelf op allerlei fronten moet verkopen. Aan een man, een baas, aan ongewenst werk en onzeglijke werktijden. Aan een wereld die me misschien toch niet zoveel zegt dat ik er dat voor over heb. Laat mij lekker aanprutsen. Ik kan van kleine versprekingen van mijn dochter al een wereld van woorden te voorschijn toveren. Daar ben ik goed in.

   

Dertien

‘Het Achterhuis’ van Anne Frank heeft mij al twee keer aangenaam verrast.

De eerste keer dat ik het oorlogsdagboek las, was ik zelf een tienermeisje. Het was nog de oude versie van het dagboek, zonder de later toegevoegde stukken. Een boek met lichtblauwe kaft en dun papier. Dit exemplaar blijkt nu helaas onvindbaar. Het verhaal maakte een overweldigende indruk op me. Hier was een leeftijdgenote die opgesloten zat, terwijl ik zelf kon gaan en staan waar ik maar wilde. Hoe moet Anne zich niet gevoeld hebben in die kooi waaruit ze niet kon ontsnappen, vroeg ik me telkens af. Het leek me verschrikkelijke wat zij door moest maken. 

  Oorlog kon ik me sowieso niet voorstellen. Ik kende wel de verhalen van mijn ouders die zelf tieners waren geweest in de jaren 40 -45, maar het leek zo lang geleden en zo ver weg. Het had niets van doen met mijn opwindende leventje als brugklasser. Vliegtuigen, bommen, doden, vervolging, concentratiekampen .……het leken prehistorische elementen uit de geschiedenis.

Nu ik zelf een puberende dochter heb van dertien, van dezelfde leeftijd dus als Anne toen die aan haar onderduikavontuur begon, herlas ik het boek met een heel nieuwe blik. Waar ik eerder vooral was gegrepen door de realiteit van de tweede wereldoorlog en de Jodenvervolging, was ik het nu door de verhouding tussen Anne en haar schuilgenoten.

  Het moet een verschrikking zijn geweest om zo dicht op elkaars lip te leven, je grenzen constant te moeten bewaken en ondertussen ook nog tegemoet te komen aan je verlangen te groeien als mens. Je stoort je aan de kleinste dingen. Alles wordt opgemerkt, niets gaat voorbij zonder dat een of meerderen zich ermee bemoeien en hun zegje moeten doen. Dat Anne niet gek geworden is! Gelukkig had ze haar dagboek. Haar uitlaatklep. Ze kon al haar dagelijkse beslommeringen van zich afschrijven. Had haar moeder ook een hobby gehad dan waren ze elkaar vast en zeker dichterbij gekomen.

  Maar Anne’s moeder had geen hobby. Haar enige gedachten en bezigheden  hadden te maken met overleven en zo weinig mogelijk verlies lijden. En het verlies van dochter Anne op emotioneel vlak woog zwaar voor haar binnen de beperkte mogelijkheden en ruimte van het achterhuis.

  Anne was helemaal niet bezig met verliezen, maar met winnen. Dat is de verdienste van de jeugd. Anne zag door het raam nog de weidsheid van een stad die ooit weer vrij zou zijn. En in het gezelschap van Peter ging voor haar een heel nieuwe wereld open van romantiek en aanzwellende seksualiteit.

  Anne kon zo prachtig schrijven omdat ze haar ziel zuiver hield en geen  concessies deed. Iedereen was in feite jaloers op Anne, en haar moeder misschien nog wel het meest van allen.

Voor de moeder betekende het onderduiken een definitief einde aan haar jeugd. Ze voelde zich plotseling oud en droeg alleen nog maar de lasten van een loodzware verantwoordelijkheid.  

En wie zo de deur voor zijn neus dicht geklapt krijgt, wordt gemakkelijk een zeurkous. En dat was nu precies waar Anne een grondige hekel aan had. Zeurende mensen.

  Als mijn dochter mij laat weten dat ik zeur, denk ik aan Anne Frank en haar moeder. Dan voel ik opeens dat ik geen recht heb op zeuren. Mijn wereld is niet gesloten maar open. Ik kan me jong of oud voelen, en kies voor het eerste. Ik leef zo vrij als ik maar kan. Al is het maar om een prettig mens te zijn voor mezelf en anderen.

Connected 2

Omdat het zoals ik al vreesde verslavend werkt moet ik toch nog even wat kwijt over het programma waar ik al eerder over blogde: Connected.

Ja, ik kijk en ik neem het zelfs op als ik niet kan kijken. Voor mij is dit een bewijs van grote interesse. Het is een half uurtje ontspanning. Ik ervaar mijn eigen spanningen als minstens even groot als de spanningen die ik bij de Connected-dames waarneem. Mijn spanningen zijn voelbaar en gaan niet zo maar weg. De spanningen van de vijf vrouwen ten gevolge van hun 'life, love en work-crisissen' zijn voelbaar (dus goed overgebracht) maar gaan lekker weer weg als het half uur voorbij is. Dat is er zo fijn aan. Over en uit. Klaar en verder. En dat zou ik zo graag ook eens willen van die rare fratsen die in mijn kop zitten en zich daar nestelen alsof er nergens anders op de wereld plaats voor hen is. Misschien is het een kwestie van een camera op mezelf richten en dan de vijand naar buiten lokken. Kom maar op als je durft, dan kom je op tv. Dan ben je nog ergens goed voor. Voor beroemdheid en erkenning door het grote publiek.

Maar mijn camera blijft ongebruikt liggen waar hij ligt. Ik heb andere spotlights nodig die mij omtoveren tot mijn maakbare zelf. Er is nog een ander probleem. Ik moet nog van de spotlights gaan houden. Dat komt eerst en daar zijn de vijf dames mij dan een stapje in voor waardoor ik ze benijd en de kunst van hen zal blijven afkijken totdat ik zelf zover ben: ze geilen alle vijf op de spotlights. En ze hebben daar niet eens lagen make-up bij nodig. Knap dames, blijf knokken. De camera is geduldig. En dat weten jullie.