Nog nagenietend en nagloeiend van trots overdenk ik de dag. Vandaag heb ik de eerste prijs gewonnen in de BHIC ( spreek uit BIC)waterverhalenwedstrijd.
De prijs, de eer, de aandacht. Ja, dat allemaal ook, maar vooral de erkenning. De erkenning is de shot adrenaline waarmee ik weer een tijd verder kan. Ik weet niet of ik zonder enige vorm van erkenning dezelfde energie in mijn schrijven kan blijven steken als dat ik nu doe. Ik schrijf omdat ik het leuk vind maar ik wil er ook iets mee bereiken anders zou ik er al niet mee naar buiten treden. Ik ben vrij economisch ingesteld. Levert het niks op, dan zal het wel niks zijn, zo redeneer ik.
Als kind schreef ik dagboek na dagboek vol. Niemand mocht die lezen. Dat waren oefeningen, uitingen, uitprobeersels. Nu komt wat ik toen schreef lachwekkend over. Haha, wat ik een bakvis was ik. Wat een onzeker meisje met een berg ingebeelde …….Maar nee de dingen die ik schreef waren niet ingebeeld , ze waren toendertijd net zo echt als deze blog echt is.
Als ik nu heel erg echt mezelf zou zijn dan begon ik nu nog aan dat boek dat in mijn hoofd zit. En wat is er dat de boel blokkeert waardoor ik het weer uitstel tot morgen? …….Misschien dat mijn hart er nog niet in gelooft en als ik dat niet mee krijg dan ben ik bang dat ik mis schiet.
En is mijn hart na vandaag, na de prijs dan wel bereid mee te doen? Morgen weet ik het. Dan heb ik er een nachtje over geslapen, ben ik fris en opent zich een nieuwe lege pagina voor mijn neus.
Hafid Bouazza, De Spotvogel. Nu herinner ik het me weer Henriëtte! Bloemrijk, zeer bloemrijk. Prachtig.
